Depresja

Życie z pewnością jest historią która nieświadomie zatapia się w naszej podświadomości jako schemat, raz lepszy, raz gorszy, ale zawsze schemat, wpływający nieraz na własną ocenę świata. Bywa więc tak że postrzegając innych przez swoisty wytworzony pryzmat własnego, zawiedzionego życia, cofamy własne wyobrażenie o tym kim jesteśmy, jakie naprawdę jest nasze życie. Tak więc podlegamy czemuś co nazwać możemy pewnego rodzaju rozszczepieniem naszej osobowości, a co za tym idzie tracimy poczucie naszej wartości.

A co wy o tym myślicie ???

Post został pochwalony 0 razy

To ja się może wypowiem, może troszkę nie na temat.
Moim zdaniem to jest tak,że jeśli sami czegoś nie doświadczymy, to patrzymy na to z innej strony. Śmiejemy się z ludzi a potem sami robimy to samo.
Czasami jest tak,że gdy już sami czegoś doświadczymy próbujemy przed tym uchronić innych. Ale jak się ktoś nie spaży to nie będzie wiedzial jak to jest.
Z biegiem czasu patrzy się na swoje błędy z innej strony i wydają się one zwykłym wybrykiem czy głupotą i przeważnie śmiejemy się z nich.
Co do depresji to myślę,że przy pomocy przyjaciół i osób bliskich nam (osób którym ufamy) można z tego się wyleczyć.

Post został pochwalony 0 razy

	Asik:) napisał:
	Co do depresji to myślę,że przy pomocy przyjaciół i osób bliskich nam (osób którym ufamy) można z tego się wyleczyć.

No niby tak, ale zastanawiając się dłużej doszedłem do wniosku że depresja jest najczęściej wynikiem osamotnienia i opuszczenia. Neutral

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez radush dnia Śro 18:00, 09 Wrz 2009, w całości zmieniany 1 raz

Wiele zależy od psychiki człowieka. Jedni są silni, inni słabi emocjonalnie. Jednych do działania motywuje porażka, innych tylko sukces. Tak samo, różnie ludzie reagują na niepewne, stresujące sytuacje. Jedni małą porażką się zbytnio nie przejmą, dla innych będzie to początek lawiny nieszczęść, którą często sami na siebie sprowadzają. Jedno niepowodzenie przywołuje kolejne, powodując utratę wiary w siebie, we własne możliwości, w efekcie doprowadzając do zupełnej utraty sensu życia. No bo jeśli coś mi nie wychodzi raz, kolejny, to po co mam się starać i od nowa doświadczać porażki... lepiej nie robić nic. I tak, tracąc nadzieję, wiarę w siebie, człowiek czuje się niedoceniany, co gorsza nikomu nie potrzebny. Popada w depresję.

Post został pochwalony 0 razy

depresja nie dopada tylo osamotnionych. nieraz masz wszystko,jestes szczesliwy ale swiat wali ci sie na glowe i sam nie wiesz czemu. to jest straszne bo wszystko co robisz nie ma sensu czyli nie robisz nic:(

Post został pochwalony 0 razy

Ja bym się tutaj pokusił że depresja to stan, w którym po prostu tkwimy, wierząc iż jest to właśnie jedyny słuszny tor naszego życia, na którym pozostajemy, i jest nam z tym dobrze. Wydaje mi się że aby się z tego podnieść potrzebujemy konkretnego kopniaka od kogoś kto wie że do powstania z tego upadku potrzebujemy tylko silnej woli i jakiegoś, możliwego do realizacji celu. Wink

Post został pochwalony 0 razy

latwo powiedziec...

Post został pochwalony 0 razy

Bardzo źle Ci się wydaje. Depresja to owszem, jest stan w którym wierzymy, że nie możemy nic zmienić i wszystko będzie takie samo jak teraz, albo jeszcze gorsze. Ale nie jest nam z tym dobrze. Depresja to cierpienie. Nie wystarczy kopniak w dupę. Potrzebna jest specjalistyczna pomoc. To nie melancholia, tylko prawdziwa choroba.

Post został pochwalony 0 razy

TO CHOROBA ;(

Post został pochwalony 0 razy

ok

Post został pochwalony 0 razy